.
.

Παντιέρα, ιστότοπος αντικαπιταλιστικής ενημέρωσης

.


Δύο λόγια για την μικρή Aννυ


anny12Όλες οι αναφορές της αστυνομίας αφήνουν να εννοηθεί ότι η 4χρονη Αννυ δολοφονήθηκε με ειδεχθή τρόπο που δεν χωράει ανθρώπου νους, από τον ίδιο της τον πατέρα.

Η λαιμαργία για αίμα και πόνο που έχει καλλιεργήσει η βιομηχανία της θέασης, του ξευτελισμού και αυτο-εξευτελισμού, ίσως να καμφθεί μπροστά σε αυτήν την προειδοποίηση. Ίσως να υπάρξει συγκρατημός και να μη δούμε φρικτές εικόνες στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ όπως άλλες φορές, ούτε να διαβάσουμε αιματηρές τρομολάγνες λεπτομέρειες.

Το ερώτημα ωστόσο είναι αν αντέχει κανείς να σκαλίσει και να κοιτάξει εκεί που πρέπει. Όχι στο άψυχο κορμάκι της μικρούλας που με ένα άγριο τρόπο σταμάτησαν τη γνωριμία της με την αγριότητα αυτού του κόσμου. Να κοιτάξει πιο πίσω, από κάτω…

Ο πατέρας ήταν -λένε- 27χρονος άνεργος και τοξικομανής μετανάστης Βουλγαρικής εθνικότητας. Είχε υποψίες ότι η 25χρονη γυναίκα του, εκδιδόμενη για να ζήσει, θα έφευγε με ένα 50χρονο στη Γερμανία που της είχε δώσει 12.000 ευρώ.

Δε γνωρίζουμε την αλήθεια των πληροφοριών. Δύσκολα κρύβεται ωστόσο η βασική εικόνα: Δύο νέοι άνθρωποι εν πολλοίς απόβλητοι, πεταμένοι, αστήριχτοι, σε μια κοινωνία ξένη και εxθρική. Και ανάμεσά τους ένα τετράχρονο παιδάκι, σημάδι μιας ζωής που πεισματικά θέλει να συνεχίσει, όντας ταυτόχρονα αβάσταχτη και νοσηρή.

Αν κοιτάξεις κανείς απ’ έξω και από μακριά, τα στερεότυπα βασιλεύουν, αλλά και βολεύουν.
Οι πιο πολλοί, δε θα μιλήσουν για άνεργο, αλλά για Βούλγαρο.
Λίγοι θα μιλήσουν για ξεριζωμένο φτωχό αντί για “λαθρομετανάστη”,
Λίγες οι αναφορές σε τοξικομανή που χρειάζεται ιατρική φροντίδα, ευκολότερες είναι οι κουβέντες για “χαπάκια” και “μαστούρη”.
Πόσοι θα νοιώσουν τη σωματική, ηθική και ψυχολογική κατάπτωση μιας μάνας -που είναι και η ίδια παιδί- και θα αντισταθούν στον στιγματισμό της πόρνης.

Όλες αυτές οι ματιές, απ’ έξω και από δίπλα, ρίχνουν εύκολα τις ευθύνες στους τραγικούς φτωχοδιάβολους πρωταγωνιστές. Αθωώνοντας ίσως μόνο την ίδια την Αννυ, χάρις στα τέσσερά της χρόνια και τα εξ ορισμού αθώα παιδικά της μάτια.

Δε θα λείψουν οι γενικεύσεις και οι κραυγές. Σα να τις ακούμε κιόλας…”Ανάθεμα πια! Ποιός θα μας φυλάξει από ξένους, πουτάνες, χαπάκηδες και δολοφόνους; Που είναι η ασφάλειά μας από ένα κράτος που κάνει τα στραβά μάτια;”

Βλέπεις, η ανεργία δεν είναι πρόσωπο με σάρκα και οστά για να την στιγματίσεις. Η δε πολιτική που την γεννάει, μαζί και με τις αδελφές της φτώχεια και μετανάστευση, είναι αόρατη, σχεδόν φυσική και αναπόδραστη.

Σε μια κοινωνία καταργημένη από ένα αταίριαστο αλλά παθιασμένο ζεύγος, εμπορευμάτων προς πώληση από τη μια (υλικών και υπηρεσιών πάσης φύσης) και πελατών που καταναλώνουν από την άλλη, μαζί με τον ίδιο τους τον εαυτό, οι έννοιες της συλλογικής κοινωνικής ζωής, του πολιτισμού, των αξιών, της αρωγής, της παιδείας, της αλληλεγγύης, είναι ενοχοποιημένες ως υπολλείματα ενός “κρατικίστικου παρελθόντος” (που δεν το ζήσαμε ποτέ κιόλας…) ή “αδερφίστικες ευαισθησίες”.

“Τι να κάνουμε, υπάρχουν και αυτά. Ο κόσμος όμως προχωράει μπροστά..”, θα πουν πολλοί σηκωμένοι ώμοι.

Ο κόσμος όμως, στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς “αυτά”. Οι εκατοντάδες των μεταναστών που πνίγονται, τα εκατομμύρια όσων γίνονται πρόσφυγες και μετανάστες, είναι όχι μόνο παραπροϊόντα αλλά και το βασικό αποτέλεσμα και η πρώτη ύλη μαζί, μιας μηχανής που αλέθει ανθρώπους, θάλασσες, ουρανούς, όνειρα, ομορφιές και ζωές και ξερνάει δολλάρια, ευρώ, οικονομικούς δείκτες, βόμβες, κέρδη, αγριανθρωπιά και ξιπασιά ντυμένη σε κουστούμια.

Τα εκατομμύρια των τοξικομανών και εξαρτημένων σε όλο τον κόσμο, δεν τα συσνιστούν οι “αποκλίνοντες” ούτε οι loosers, μα γεννιούνται ακριβώς εκεί που βασιλεύει η οικονομική, πνευματική, πολιτιστική φτώχεια και αμάθεια, στους κόλπους, τις χαραμάδες και τα όρια των πιο πολωμένων ταξικά καπιταλιστικών κοινωνιών από καταβολής κόσμου

Μα και η έξαρση της εγκληματικότητας και της βίαιης συμπεριφοράς, ”όλως τυχαίως”, σε επίπεδο καθημερινότητας, ευδοκιμεί ακριβώς στους ”σκοτωμένους”, στους απόβλητους, σε αυτούς που νοιώθουν πως είναι αποτέλεσμα κοινωνικού μίσους και αποκλεισμού.

Μη ζητήσει κανείς “συμβιβασμό”, λέγοντας πως ‘”υπάρχουν και τούτα και τα άλλα, διαλέγει κανείς και παίρνει”. Είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός του σύγχρονου καπιταλισμού που τα ενώνει στιβαρά και αυτό είναι με το οποίο πρέπει να αναμετρηθούμε.

Αλήθεια, αν η μικρή Αννυ είχε μια δεύτερη ζωή και περπατούσε σε αυτό τον κόσμο, πως θα έβλεπε αλήθεια τον έρωτα; Πως θα κοιτούσε ένα άντρα; Ποια φίλη ή φίλο θα εμπιστευόταν; Ποια κοινωνία ή θεσμούς θα σεβόταν; Θα ήταν, πράγματι, αρκετά πιθανό, να βαδίσει τον ίδιο σκοτεινό δρόμο με τους γονείς της. Και τότε -ω του θαύματος!- θα επιβεβαιώνονταν και αυτοί που κραυγάζουν: “τα γονίδια είναι γονίδια. Ο Βούλγαρος και ο ξένος γενικά, έτσι είναι από τη φύση του. Πόσο μάλλον ο χαπάκιας και η πόρνη. Τι περίμενες δηλαδή;”.

Μπορεί όμως και να τα κατάφερνε. Με εκείνη την απίστευτη δύναμη που έχει αποδειχτεί πως έχουν εκαταμμύρια παιδιά σαν την Αννυ που τα κατάφεραν να παραμερίσουν τα βοθρολύματα, (γνωρίζοντάς τα όμως τόσο καλά) και να ζήσουν. Και είναι ακριβώς αυτά τα παιδιά που αξίζουν το σεβασμό μας, παρά εκείνες οι στρατιές της υποκρισίας που δεν τολμούν να σηκώσουν το καπάκι του βόθρου τους και να δούν τα βρώμικά τους. Και μόνο αυτά τα παιδιά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μας, περνώντας από φωτιά και σίδερο την αδικία και βαρβαρότητά του, διαλύοντας τη μπόχα του με την ομορφιά και το χαμόγελό τους.

image_pdfΛήψη - Εκτύπωση δημοσίευσης


Κριτικές - Συζήτηση

Βαθμολογία Αναγνωστών: 81.67% ( 12
Συμμετοχές )



4 σχόλια στο “Δύο λόγια για την μικρή Aννυ

  1. Ανώνυμος

    plaka mas kanete? o voulgaros einai to thema kai oi politikes sas pepoithiseis? to oti efyge mia athoa psixi einai to thema.ksipniste oloi nomizete pos kati kanete eseis eisaste oi amorfotoi ka oi(toksikoi) maneis

    Reply
  2. Βασίλης

    Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός, Κομουνισμός κλπ κλπ…. είναι κατασκευάσματα του νου του ανθρώπου…. Η διαφορά σε έναν ευεργέτη, με έναν δολοφόνο, είναι στον υγιή ή στον άρρωστο νου, που διαθέτει ο καθένας…!!!!!! Ψυχικά άρρωστος είναι ο καθένας που η λογική του αντιτίθεται στην κοινή λογική, του τύπου ΔΕΝ σου κάνω αυτό που δεν θέλω να μου κάνεις…!!!!! και σίγουρα, το κτήνος που δολοφόνησε τόσο αισχρά την κόρη του, καμία σχέση δεν έχει με τους διάφορους -ισμούς και κοινωνικά θέματα που αναφέρονται εδώ…!!! Μην δικαιολογείτε λοιπόν τέτοιου είδους άρρωστες πράξεις χάρη ιδεολογιών και παρατάξεων….!!!! Ο κατεστραμένος νους αυτού του κτήνους, ΔΕΝ είναι είναι μηχανή για να επισκευαστεί!!!!!!

    Reply
  3. Γ.Λ.

    μην εισαι τόσο σίγουρος Βασίλη.
    Μεταξύ 1-8 Μαΐου του 1945, αμέσως μετά την πτώση του Βερολίνου και σχεδόν ταυτόχρονα με την άνευ όρων συνθηκολόγηση του Τρίτου Ράιχ, συντελέστηκε στην πόλη Ντέμιν στο γερμανικό κρατίδιο του Μεκλεμβούργου – Πομερανίας, η μεγαλύτερη ομαδική αυτοκτονία στην ιστορία της Γερμανίας.
    Εκείνες τις ημέρες, κι αφού τα νέα για την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας είχαν αρχίσει να διαδίδονται (είχε προηγηθεί η είδηση του θανάτου του Αδόλφου Χίτλερ), περίπου 900 – 1.000 κάτοικοι της μικρής αυτής κωμόπολης αφαίρεσαν οι ίδιοι τόσο τις ζωές τους όσο κι αυτές των οικογενειών τους.

    Σε σύνολο 15.000 κατοίκων, αυτό σημαίνει πως ένας στους 15 αυτοκτόνησε.

    Το περίεργο είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοχείρων ήταν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Ούτε φανατισμένοι αξιωματούχοι των Ες-Ες, ούτε υψηλόβαθμα γρανάζια της ναζιστικής ιεραρχίας.

    Πολλές οικογένειες αυτοκτόνησαν μαζί: ο πατέρας και η μητέρα έπνιξαν τα παιδιά τους στο γειτονικό ποτάμι Πέενε και κατόπιν έβαλαν μια βαριά πέτρα γύρω από το λαιμό τους κι έπεσαν στο βυθό του ποταμιού. Άλλοι έκοψαν τις φλέβες τους, ήπιαν δηλητήριο και ποντικοφάρμακο ή κρεμάστηκαν.

    Έκτοτε, οι ιστορίες που έχουν έρθει στο φως είναι συγκλονιστικές: μια 18χρονη κοπέλα βοήθησε τους γονείς της να πεθάνουν, κόβοντας η ίδια τις φλέβες τους. Ένας ξυλουργός ξεκλήρισε με το περίστροφο του μιαν ολόκληρη οικογένεια, κατόπιν απαίτησης του ίδιου του πατέρα –προτού στρέψει το πιστόλι στη γυναίκα του και μετά στον εαυτό του.

    http://news.in.gr/features/article/?aid=1231405511

    Reply
    1. Μανόλης Αθανασίου

      Πραγματικά, όποιος δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να καταλάβει πως η σύγχρονη κανιβαλική κοινωνία του Ολκληρωτικού Καπιταλισμού είναι αυτή που γεννάει παρόμοιες παραβατικές συμπεριφορές από ανθρώπους – σκουπίδια, όπως κατάντησε και τους γονείς της άδικοχαμένης Άννυ Μπορίσοβα, είναι πράγματι εκτός τόπου και χρόνου… Και μπορεί ήσυχος να επιστρέψει στον αναπαυτικό καναπέ του, έχοντας κάνει το …καθήκον του να “τα χώσει” στον “αιμοσταγή δολοφόνο” [και να δικαιώσει την κανιβαλική “αυτοδικία” που ο εγκληματολόγος Υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. κ. Πανούσης προανήγγειλε δια των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης…]. Πώς το έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις: “Όταν συνηθίζεις στην ιδέα του Κτήνους [σ.σ. της σύγχρονης κανιβαλικής κοινωνίας υπανθρώπων], τότε αρχίζεις να του μοιάζεις!!!”

      Reply

Γράψτε απάντηση στο Μανόλης Αθανασίου Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.